Η δύναμη μέσα μας
Τώρα μπαίνουμε βαθιά στη φύση, στην ανεξάντλητη τοπογραφία της βορειοευρωπαϊκής εκδοχής της, καθώς η συγγραφέας και εικονογράφος Σάντρα Ντίκμαν γεννήθηκε στον Βόρεια Γερμανία, δημιουργούσε επί εικοσαετία στο Λονδίνο και τώρα ζει στον Εθνικό Δρυμό Peak District μεταξύ Σέφιλντ και Μάντσεστερ. Έτσι, λοιπόν, εξηγείται όλη αυτή η εικονοπλασία της φύσης, σε χρώματα όλων των αποχρώσεων αλλά κυρίως του χρυσού, του καφέ και του πράσινου. Παρόμοιο είναι και το περιβάλλον μιας οικογένειας αρκούδων, που περιλαμβάνει μια σοφή και τρυφερή μαμά, την Φωτεινή και τρία αρκουδάκια, την γενναία Αστραπή, τον παρατηρητικό Αστέρη και τον μικρότερο όλων, που δεν έχει βρει το όνομά του … γιατί στέκει αμήχανος στην άκρη και του λείπει το θάρρος, η τόλμη και όπως αλλιώς ονομάζεται εκείνη η ενέργεια που ωθεί ένα μικράκι να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται. Δεν χορεύει μαζί με την οικογένειά του γιατί ξέρει πως δεν χορεύει καλά. Δεν τολμάει να ανέβει ψηλά στα δέντρα, φοβάται να πιάσει τα ψάρια μέσα στα ορμητικά νερά του ποταμού, μερικές φορές δεν νοιώθει ούτε ως ένας αρκούδος. Έρχεται όμως ένα βράδυ όπου κάπου έξω κυκλοφορεί η μαγεία που κρύβεται μέσα στη μέρα, γιατί πάντα φτάνει μια μαγική στιγμή που μας επισκέπτεται αν είμαστε ανοιχτοί να την καλοδεχτούμε, και τότε κάτι αλλάζει. Ένα μεγάλο πουλί έρχεται από ψηλά και του δίνει ένα «μαγικό φτερό».
Το αρκουδάκι νοιώθει έναν περίεργο ησυχασμό και κοιμάται γαλήνια. Κάποια αδιόρατη αλλαγή είναι αισθητή από το επόμενο πρωινό. Οι σκιές του δάσους εξαφανίζονται, το σώμα του αφήνεται στο χορό. Το πορτοκαλοκόκκινο φτερό μεγαλώνει στα πόδια του, τυλίγεται κάτω από το δέντρο σαν στρώμα για να τον προστατεύσει όταν θα ανέβει να δει επιτέλους τα κοράκια, γίνεται βάρκα για να πλεύσουν μαζί στα ποταμίσια νερά. Και όταν εκεί βρίσκεται ένας παγιδευμένος λαγός, ο μικρός αρκούδος δεν θα το σκεφτεί στιγμή να βουτήξει να τον σώσει. Αλλά πάνω που πάει να του εξηγήσει πως τόλμησε χάρη στο μαγικό φτερό του, αυτό έχει κάνει… φτερά. Πώς να το είχε κρατήσει όταν ορμούσε για την σωτηρία του;
Ο μικρός αρκούδος κάνει αντίστροφα την διαδρομή για να το βρει, ρωτά όλα τα ζώα που συνάντησε στο πέρασμά του, το αναζητά στα δέντρα, ψάχνει παντού αλλά μάταια. Δάκρυα, απογοήτευση, συντριβή. Όμως η μαμά του είναι κάπου κοντά και το περιμένει για να του προσφέρει μια άλλη εκδοχή: Μερικές φορές, όταν κάτι δεν τω χρειαζόμαστε πια, το ξεχνάμε όσο χρειάζεται για να εξαφανιστεί. Του εξηγεί πως έχει πλέον κάνει το μεγάλο βήμα και μπορεί χωρίς αυτό· πως η καλοσύνη του έλαμψε σαν σπίθα και του χάρισε το όνομα και την ταυτότητα. Ο Σπίθας κοιμάται ήσυχος και ανυπόμονος για τον κόσμο που τον περιμένει για εξερεύνηση από το επόμενο πρωί. Όσο για το φτερό, ταξιδεύει μαζί με το φως του να δώσει δύναμη σε όσα άλλα πλάσματα το έχουν ανάγκη.
Υπάρχει λοιπόν πάντα μια στιγμή, μια αφορμή, μια λάμψη, ένα βήμα, μια ιδέα, κάτι τόσο μικρό αλλά τόσο μεγάλο, που μας δίνει την πολύτιμη ώθηση προς τα εμπρός, προς την τόλμη, το θάρρος, την προσπάθεια που αποτελεί το μισό των πάντων. Τότε ανακαλύπτουμε πως οι δυνάμεις που κρύβουμε εντός μας βρίσκονταν πάντα εκεί αλλά έβρισκαν κλειστές πόρτες εξαιτίας του φόβου, της ντροπής ή της έλλειψης ενθάρρυνσης. Ακόμα κι αν δεν έρθει από κάποιο βουνό ένα λαμπερό πουλί να μας δώσει το μαγικό φτερό, σίγουρα υπάρχει κάπου κοντά μας αν όχι μέσα μας!
Εκδ. Ψυχογιός, 2023, μτφ. Αντώνης Παπαθεοδούλου, σελ. 32 [Sandra Dieckmann, The magic feather, 2022].
Ιστοσελίδα της συγγραφέως: εδώ.
Δημοσίευση και στο Πανδοχείο των ενηλίκων, εδώ.
Το πανδοχείο των παιδιών 